De Vaandelwacht

Een zanger hield bij ’t rode vaandel wacht,

Het zwaard terzij’ blijft hij ten hemel staren ;

Hij groet met luid gezang de donk’re nacht

En tokkelt, met bebloede hand, de snaren :

 

Haar noemen, die ik liefheb, kan ik slechts,

Al heeft zij mij tot minnaar uitverkoren ;

Ik strijd met moed voor vrijheid en voor recht,

het rode vaandel heb ik trouw gezworen !

 

De nacht verdwijnt, de strijd komt de dag,

De zanger wil niet van het vaandel wijken ;

hei zwaait het zwaard en zingt… een enk’le slag

En zingend stort hij neder bij de lijken :

 

Haar noemen die ik liefheb, kan ik slechts,

Maar wilt gij mij het bloedend hart doorboren,

Ik sterf, met roem, voor vrijheid en voor recht,

Het rode vaandel heb ik trouw gezworen.

 

De strijd is uit, de dood heeft zich vermaakt ;

Uit diep wonden, stroomt des zangers leven,

En op het vaandel dat hij trouw bewaakt,

Wordt stervend nog door hem het lied verheven :

 

Haar noemen, die ik liefheb, kan ik slechts,

Mijn leven slechts, mijn eer is niet verloren,

Ik streed en viel voor vrijheid en voor recht,

Hetr rode vaandel heb ik trouw gezworen !