Ferrer’s dood

De straat is leeg, het volk is weggelopen,

De damp vervloog, van schoten pas geknald,

Nog hier en daar staan eenzaam kleine hopen,

Haat in hun blik, de handen stijf gebald,

Soldaten gaat, U was ’t een dag van schande,

Gij zondt de kogel en gij schoot niet mis,

Gij gaaft het vuur, gij deed het kruit ontbranden,

Exoriare aliquis.

 

Het salvo lpnk, wat wilt gij verder weten ?

Het salvo klonk ! Zijn blik was onvervaard,

Legt aan, geeft vuur ! Misvormd, vaneengereten

Viel ’t edel hoofd terneer in het stof der aard.

Zo was zijn dood, wie zou ’t geen schone noemen ?

Een moedige, moedig en ridderlijke dood.

Hoe hoog stond hij, wie zou de moed niet roemen,

Van hem die zo het leven liet.

 

Maar eens toch zal zo vaak in ernst besproken,

’t Zij nu of later in vervulling gaan,

Dat uit des offers bloed bedropen knoken

’n Ed’le held en wreker op zal staan.

Dan moeten alle kerken en altaren

Tot heil van Spanje eerst ten gronde gaan.

Wil men dit land voor ondergang bewaren,

Laat Ferrer’s geest dan voortbestaan.